de beuk

Het kerkhof is gelegen aan de Borgerderweg en is ontwikkeld vanaf 1843 en in 1846 in gebruik genomen. Voordien werd de bevolking van het kerspel Odoorn begraven rond de kerk in Odoorn. Het is een lommerrijk kerkhof omgeven door een beukenheg met op het kerkhof zelf prachtige monumentale rode beukenbomen. Het kerkhof is sinds een aantal jaren voorzien van mooie toegangshekken en een stilistisch bouwwerk voor het bijzetten van urnen.

De “Begrafenis en Uitvaartvereniging Odoorn en omstreken”, was gevestigd te Odoorn en stelde zich ten doel om de begrafenis en uitvaart van haar leden “op eerbiedige wijze en passende wijze te verzorgen waarbij winstbejag is uitgesloten.”

De kring van werkzaamheden der vereniging omvat na te noemen omgeving: Odoorn, Valthe, Klijndijk, Haantje, Boermastreek en Exloërveen.

Wanneer mensen werden begraven vond de plechtigheid voorafgaande aan de begrafenis plaats vanuit de kerk, het plaatselijk café of, zoals men het noemde, het sterfhuis. Later was er in een aantal dorpen de mogelijkheid om de plechtigheid te laten plaatsvinden vanuit dorpshuizen of vereniginggebouwen behorende bij een kerk. In Odoorn was dat het Jeugdgebouw aan de Boshof.

Mortuarium aan de Schaapstreek te Odoorn.

Uit de archieven: In 1978 is in opdracht van de begrafenisvereniging Odoorn en omstreken grond gekocht van de Boermarke te Odoorn. Dit voor de bouw van een mortuarium. 

0.18.90 HA voor een prijs  van f 2,20 per m2.  (totaal f 4158,00), aldus vastgesteld op 21 april 1977.

De grond is aangekocht door de gemeente en in erfpacht uitgegeven aan de begrafenisvereniging 

voor een tijdvak van vijftig jaren tegen een vergoeding van f 10,00 per jaar. 

Tegenwoordig worden er (door de opkomst van crematoria) minder mensen begraven maar laten vele familieleden de urn van de overledene nog wel bijzetten op dit kerkhof.

Vele inwoners (of voormalige inwoners van het zandgedeelte van de voormalige gemeente Odoorn) willen begraven worden op dit kerkhof. De reden? Men voelt zich verwant met zijn of haar voorouders  en het dorp of de omgeving. Daarnaast hebben vele families er een familiegraf.

Dichter bij… Sinja Kuipers

Sinja groeide op in Odoorn, waar ze op de lagere school de letters aangereikt kreeg, waarmee ze haar woorden vormde. Dat intrigeert Sinja op een wonderlijke manier. Of, zoals ze het zelf zegt: “woorden kunnen heel verrijkend zijn maar ook beperkend,  hoe vang ik een gevoel of datgene wat ik graag uit wil drukken in (geschreven) woorden? Eigenlijk is het geen vangen, woorden moeten vrij zijn. Dat vind ik het mooie aan schrijven, eenontdekkings- en onthullingstocht waarbij ook stukjes stilte tussen de woorden mogen vallen. Zo ook dit stukje over mezelf. De stilte kan soms veelzeggender zijn…”